خودکارآمدی اجتماعی

جهت بررسی این سازه از مقیاس خودکارآمدی اجتماعی اسمیت و بتز[1] (2000) بهره گرفته ‌شد (پیوست 3). این ابزار از 25 گویه تشکیل شده است که میزان اعتماد فرد به خودش را در موقعیت‌های اجتماعی گوناگون در یک طیف پنج درجه‌ای اندازه می‌گیرد و پاسخ به گویه‌ها از یک (اصلاً به خودم اعتماد ندارم) تا پنج (کاملاً به خودم اعتماد دارم) نمره می‌گیرند. مثلاً یکی از این موقعیت‌ها بدین شکل است: «بیان عقایدم در بین افرادی که در خصوص موضوع مورد علاقه‌ام بحث می‌کنند». البته لازم به ذکر است که در پژوهش حاضر سه گویه به دلیل عدم تطابق فرهنگی حذف گردید. این گویه‌ها مربوط به گذاشتن قرار با جنس مقابل و شرکت در مهمانی رقص بودند. از این رو حداقل نمره می‌تواند در این مقیاس 22 و حداکثر آن 110 باشد.

اسمیت و بتز (2000) پایایی ابزار را با اجرا بر روی 354 دانشجوی کارشناسی (90 پسر و 264 دختر) به روش همسانی درونی (آلفای کرونباخ) برابر با 94/0 و به روش بازآزمایی با فاصله سه هفته‌ای 82/0 گزارش نموده‌اند (86/0 برای پسران و 80/0 برای دختران). روایی سازه این ابزار نیز توسط سازندگان آن به روش همگرا و واگرا از طریق همبستگی با مقیاسهای اعتماد اجتماعی[2] و کمرویی مطلوب گزارش گردیده است.

1. در پژوهش حاضر جهت تعیین روایی از تحلیل عامل به روش مؤلفه های اصلی استفاده گردید. ملاک استخراج عوامل، ارزش ویژه بالاتر از یک و شیب منحنی اسکری بود. یافته ها نشان دهنده وجود یک عامل کلی بود. مقدار KMO برابر 91/0 و آزمون بارتلت برابر (001/0>p) 07/5601 بود. نتایج تحلیل عاملی نشان داد که ضرایب گویه‌ها از 49/0 تا 80/0 در نوسان بوده است. جدول 3-4 نتیجه تحلیل عاملی این مقیاس را نشان می‌دهد. جهت سنجش پایایی نیز از آلفای کرونباخ استفاده گردید و مقدار 94/0 به دست آمد. نتایج بیانگر روایی و پایایی مطلوب مقیاس می‌باشند.

جدول 3-4- نتایج تحلیل عاملی مقیاس خودکارآمدی اجتماعی

 ابزار خودکارآمدی اجتماعی

[1] Betz

[2] Social confidence